To był całkiem normalny, spokojny weekend, wspólnie spędzony czas. Nadia przełamała swoje słabości, lęk wysokości i wspinaczkę na zamek, w którym zawsze musiałem ją przytrzymywać i pomagać w stawianiu nogi w bezpiecznym miejscu. Tym razem zrobiła to już całkowicie sama, ja ją tylko asekurowałem z dołu. Co dwa tygodnie, jak się spotykamy, zaczynamy od zera przełamywać różne lęki, zarówno te małe, jak i te większe, a w szczególności te, do dużej ilości dzieci towarzyszących jej na placu zabaw. Nasz wspólnie spędzony czas, tym razem, się trochę wydłużył, o jeden dzień, bo mama Nadii musiała jechać do szpitala z drugą córką. Dla mnie, było to wspaniałe jak prezent na święta. Jeden dzień dłużej, to 50% czasu więcej. W późniejszym czasie, dowiadując się, że Nadia jedzie do babci, bo mama musi zostać na dłużej w szpitalu, wówczas stwierdziłem, że jest to naprawdę bezsensowne, tak jakbym ja nie mógł z córką spędzić tego czasu. Matka to matka, nie mylić z ” Madką…” Ocenę pozostawiam Wam….